Τόσα προβλήματα , τόσες σκόρπιες σκέψεις συγκεντρωμένες μέσα σε τόσα λίγα τετραγωνικά μέτρα χωρίς καμία έξοδο διαφυγής...
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ , τι μπορεί να σκέφτονται οι άνθρωποι στο μετρό;
Ή τέλος πάντων , πώς την παλεύουν εκεί μέσα; Τόσα προβλήματα , τόσες σκόρπιες σκέψεις συγκεντρωμένες μέσα σε τόσα λίγα τετραγωνικά μέτρα χωρίς καμία έξοδο διαφυγής , περιμένοντας καρτερικά από τη στιγμή που μπήκαν στο συρμό, τη στιγμή που θα ακουστεί εκείνος ο απελευθερωτικός ήχος..‘Επόμενη στάση ...’
Καταρχάς ας συμφωνήσουμε από κοινού σε κάτι.Όλοι μας έχουμε χρησιμοποιήσει έστω και μία φορά στη ζωή μας το μετρό.Άλλοι σε καθημερινή βάση , άλλοι περιστασιακά , άλλοι επειδή έμειναν χωρίς αυτοκίνητο/μηχανάκι.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο αρχικό μας ερώτημα που κατά πάσα πιθανότητα θα παραμείνει ρητορικό: Πώς βιώνει ο καθένας αυτό το ταξίδι; Διότι περι ταξιδιου πρόκειται όταν κάποιος παίρνει το συρμό από τη μία άκρη της εκάστοτε γραμμής και κατεβαίνει στην άλλη.. Οκ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η Ιθάκη μας , απέχει μόλις μερικές στάσεις.Και άλλες που επιλέγουμε να πάρουμε το μετρό Πανόρμου και να κατέβουμε Αμπελόκηπους. Απρίλη μήνα. Καταμεσήμερο. Σίγουρα η συμπεριφορά των τελευταίων θα αποτελέσει αντικείμενο μελέτης στο μέλλον..
Πώς σκοτώνουμε λοιπόν -την ήδη νεκρή- ώρα μας στο μετρό;
Οι επιλογές πολλές.Από το να διαβάσουμε τον ‘Ξένο’ του Καμύ ή να κάνουμε μια βιαστική επανάληψη του μαθήματος που δίνουμε στις 12.00, μέχρι να ακούσουμε την αγαπημένη μας πλέιλιστ. Ή ακόμα και τα δύο ταυτόχρονα.
Ή απλά να χαζεύουμε υπνωτισμένοι έξω από το παράθυρο του συρμού το ποικιλόμορφα μαγευτικό τοπίο , αποτελούμενο κατα κύριο λόγο από τον αντικατοπτρισμό μας , με διαδοχικά διαλείμματα από ανούσιες αποβάθρες που όμως μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον τελικό μας προορισμό..
‘Επόμενη στάση: Σύνταγμα!’
Κείμενο: K. Zaf